Op een wat onverwachte locatie, ergens diep in Amsterdam-Oost, staat Hotel V. The Lobby, het restaurant op de begane grond, is open sinds de zomer van 2016 en zit ook in de binnenstad.
Jezus, wát een ruimte, is het eerste wat ik denk als ik het smaakvol ingerichte restaurant rond zevenen binnenloop. The Lobby is zó groot dat het als lobby voor alle Amsterdamse hotels kan dienen. Toch is de ambiance warm, redelijk intiem en misschien zelfs huiselijk. De vierkante meters zijn goed benut en dat betekent in dit geval dat de tafels niet irritant dicht naast elkaar staan.
De bediening licht de menukaart enthousiast toe. Er is veel mogelijk en al snel blijkt dat er vanavond ook een tasting menu is. Dat menu bestaat uit zes gangen. Klinkt schitterend. Let’s go.
Het eerste gerecht wordt met trots gepresenteerd en toegelicht. Is die trots terecht?
The Lobby begint met een licht gerecht dat uit tonijn, wakamézeewier, komkommer en een sorbet van gember en basilicum bestaat. Onder de indruk ben ik niet en dat komt vooral door het ijs. Dat het ijs te bevroren is, is zonde. Het bestek voldoet, maar een beitel had geen kwaad gekund. En de smaak? Die is als een gemeen martelwapen. Het ijs is te scherp, intens en ik vind het gewoon niet lekker. Side note: ik ben geen ontzettende gemberfan. Een subtiele gemberhint is prima, maar dit is een klap in m’n gezicht. De hel schotelt haar bewoners vast iedere avond gember voor. Honderd procent zeker. Stop dus onmiddellijk met zondigen, godvrezende individuen. Het zeewier is me iets te taai, maar de zilte groente smaakt goed. Gaat het dan helemaal verkeerd? Nee. De tonijn, die overigens opvallend wit is, is botermals en goed op temperatuur. Bovendien krijg ik een gulle portie.
De tweede gang, met goed gegrilde, knapperige groene asperges, blaarkopkaas en een uitstekend gepocheerd kwartelei, bevalt beter. De kaas is gemaakt van de melk van blaarkoppen, een oud runderras. Het is een romige, milde kaas die niet weken of maanden heeft liggen rijpen in een duistere kelder. Daardoor is de kaas zó mild dat ‘ie eigenlijk gewoon smaak tekortkomt. Zonde. Waarom er voor deze opmerkelijke kaassoort is gekozen snap ik dus niet helemaal. Het sublieme paddestoelenschuim compenseert het smaaktekort van de kaas ruimschoots. Wat een smaakvolle sensatie. De crumble van hazelnoot en parelgort is heel erg lekker. En had ik al over de gegrilde koningsboleet verteld? Nee, hè? Nou, die is óók fantastisch.
Het derde gerecht, met onder andere zeebaars en mosselen, doet er qua niveau weer een kleine schep bovenop. De vis en de schelpdieren zijn uitstekend gegaard. De mosselen liggen verscholen onder een glibberige plak lardo. Dat is een verschrikkelijk vet varkensspek uit Italië en is bijzonder smakelijk. Verder liggen er wat shiitakes op het bord. De goede, rijke bouillon, met miso, is behoorlijk aan de zoute kant, maar wel heerlijk. Van kailan, een soort paksoi, had ik nog nooit gehoord. De groente past goed bij de rest. Lekker.
Het is inmiddels halverwege de avond en The Lobby zit ramvol, hoor. Dat blijkt ook uit het wat hogere geluidsniveau en het feit dat het binnen aanzienlijk warmer is dan iets eerder op de avond.
Het hoofdgerecht is ook erg smaakvol en bestaat uit kwartel, geroosterde pitten en zaden, cantharellen en mirabellen. Een mirabel is een soort kleine pruim. De crème van knolselderij is erg lekker. Een boeiend en gebalanceerd gerecht dat prima bereid is. O, en die aardappelkroket, doe er daar nog maar een van. Perfect.
Het gerecht met eendenlever is pretentieloos, niet spannend en nogal plain. Maar mis ik iets? Nee, ik mis helemaal níets. En is het lekker? Ja, enorm. Iedere hap zit boordevol smaak. De een-na-laatste gang is een krachtige en daar houd ik van. De kersen zijn er om wat nuance toe te voegen aan de sterke eendenleversmaak. De gepofte boekweitkorrels zijn lekker crunchy. Het geheel mag wel iets minder zout.
Het dessert laat wel iets te wensen over. De wijngaardperziken zijn futloos en de gemarineerde gember ben ik liever kwijt dan rijk. De ‘sneeuw’ van witte chocolade en amandelen is fijn, maar speelt een bijrol. De friszure hangop van karnemelk is erg lekker. Het ijs, van perzik en gember, is lekkerder dan de sorbet, maar desondanks stemt het me niet echt tevreden. Het is ontzettend fijn dat Pisa, de nederige Italiaanse held van alle ijsaanbidders, nog open is. Grazie.
Conclusie? The Lobby doet veel goed, maar het kan echt beter. De gerechten missen soms wat evenwicht. Hier en daar vind ik het te zout en sommige producten zijn iets te overheersend en eisen meer aandacht op dan noodzakelijk en lekker is. Daarnaast vind ik het zonde dat er producten zijn – ik denk aan paddenstoelen en gember – die meer dan eens de revue passeren. En drie van de zes gangen worden op hetzelfde ovale bord gepresenteerd…
Het restaurant, dat overigens ook een terras heeft, is verder erg aangenaam. Een wat hippere, gezellige plek waar de bediening helemaal in orde is.
