Na een bepaald niet vervelende taxirit door de straten van New York, waar de avondspits nog nét niet helemaal in volle gang is, ga ik bij Momofuku Nishi naar binnen. Het is één van de zaken die tot het restaurantimperium van David Chang behoort en het is er, zoals ik van tevoren had verwacht, druk.
Ik neem de menukaart aan, maar ik weet al weken wat ik wil: butter noodles. Het is David Chang’s interpretatie van een klassiek Italiaans pastagerecht genaamd cacio e pèpe, wat kaas en peper betekent. Ik vermoed dat dit gerecht de nachtmerrie is van de gemiddelde, trotse Italiaan, maar ik draag het begrip authenticiteit niet altijd een even warm hart toe en ben benieuwd naar de controversiële creatie van de Amerikaan.
De kaas – vrijwel altijd de zoute pecorino romano – heeft plaats gemaakt voor een mix van gefermenteerde kikkererwten en boter, waardoor er van een gebrek aan umami totaal geen sprake is. Bedenk het maar eens, denk ik terwijl ik nog een hap neem van de Japanse noedels die de pici vervangen. Dat laatste is een soort dikke spaghetti.
Ik val niet van m’n stoel, maar het gerecht smaakt gewoon goed. Het is comfort food en daar had ik écht zin in na een lange reis. De noedels zijn precies lang genoeg gekookt. In Italië noemen ze dat al dente, maar ik ben in New York en probeer uit alle macht New Yorks te zijn, dus ik zeg dat de noedels een goede bite hebben. Tevreden en voldaan slurp ik de laatste slierten naar binnen.
Ik ben klaar om de winterse straten te trotseren en naar de volgende bestemming te lopen: The NoMad. We’re off to a good start.
