De eerste nacht in Amerika is, met dank aan het tijdsverschil, een korte. Dat is niet erg, want ik moet op pad met mijn camera. Er schijnt een zon op te komen en dat fenomeen begint al vroeg, maar ondanks het barbaarse tijdstip wil ik daar toch getuige van zijn. Gewapend met camera, statief, thermo-ondergoed en lichte tegenzin verdwijn ik in de nacht. De beloning, in de vorm van een foto, is mooi.
De andere beloning heeft niet per se veel visuele aantrekkingskracht, maar is wel heel erg lekker: gegrilde octopus. De imposante tentakel die ik bestel, komt met een pesto van groene olijven. De lichte, frisse smaken van knoflook, citroen, peterselie en basilicum gaan uitstekend samen met de diepe, enigszins rokerige smaak die typerend is voor zo’n gegrild stuk inktvis. Wat zeezout om het af te maken en that’s it. Eenvoud is het toverwoord. In het Italiaans is daar een mooier woord voor: semplicità.
Ik vermoed dat Via Carota ’s avonds, als Greenwich Village écht tot leven komt en het restaurant vol zit, een nog fijnere plek is. Vergeet dan niet een pasta te bestellen. Ik deed dat niet en daar baal ik stiekem van, want ik weet vrij zeker dat die hier goed is. Ga op tijd of heb geduld, want reserveren kan niet.
